Toen ik leerde dat ik mijn genderidentiteit niet hoefde aan te passen, te limiteren of te verantwoorden aan de verwachtingen van anderen, voelde ik een enorme vrijheid. Het leren over en van de LGBTQIA+* gemeenschap in Rotterdam heeft mij ook een enorme vrijheid geboden. Deze gemeenschap verzet enorm veel werk om veiligere plekken en sferen te creëren voor BIPOC** LGBTQIA+ mensen.

 

Maar vrijheid vind ik ook zoiets complex, dat ik er vaak cynisch van ga klinken. Ik ben wit en ik heb daarom het privilege om mij op veel plekken te kunnen begeven zonder dat mijn aanwezigheid in twijfel wordt getrokken. Dit privilege komt voort uit witte suprematie wat betekent dat mijn “vrijheid” corrupt is, omdat dit niet geldt voor zwarte mensen, inheemse mensen en mensen van kleur. Deze witte suprematie staat ook hand in hand met de cis-hetero-patriarchale norm. Witte suprematie en cis-hetero-patriarchaat maakt dat wij in onze samenleving wit als standaard zien, naast dat we ervan uitgaan dat iemand heteroseksueel is, en zich identificeert met gender wat hen bij geboorte is toegewezen én de sociale kenmerken die hieraan kleven. Ik ben zelf niet cisgender of hetero en dat maakt dat ik buiten deze norm val. Deze onderdrukkende sociale structuren hebben enorme gevolgen. Vooral voor de gemarginaliseerde groepen. Dus echte vrijheid betekent in mijn ogen het ontdoen van oppressieve sociale structuren.

 

De plekken waar ik mij het meest vrij voel zijn plekken waar ik mijzelf kan zijn en ook zo gezien en benaderd wordt. Dit limiteert zich grotendeels tot plekken, persoonlijke plekken, die daarvoor gecreëerd zijn in tegenstelling tot bijvoorbeeld publieke plekken. 

 

Ik las een onderzoek van European Union Agency for Fundamental Rights waaruit blijkt dat 38% van de LGBTI+ respondenten in Nederland ervaringen heeft met intimidatie als gevolg van hun identiteit in de 12 maanden voorafgaand aan de survey. De realiteit van de LGBTQIA+ gemeenschap leert ons dat het levensgevaarlijk kan zijn om zichtbaar te zijn. Om openlijk queer te zijn, om buiten de norm te vallen. Toch staat de gemeenschap op de schouders van mensen die gevochten hebben, gestorven zijn, voor de hoeveelheid vrijheid die we nu hebben. En die strijd wordt nog steeds gevoerd. We’re here, we’re queer.

​​

Vrijheidsplaylist 

Het nummer MONTERO (Call Me By Your Name) van Lil Nas X doet mij denken aan vrijheid. De clip van het nummer gebruikt religieuze anti-LGBT thematiek, en Lil Nas X herclaimt die thematiek. Ondanks dat dit nummer heel persoonlijk is voor Lil Nas X, denk ik dat menig LGBTQIA+ persoon zich hierin kan herkennen.

​

*Lesbian, Gay, Bisexual, Transgender, Queer, Intersex, Asexual. The + is to include anyone that feels part of this community. 

**Black people, Indigenous people and People Of Colour.