Ik heb mijn hele leven als vluchteling geleefd. Mijn vader is gevlucht van Palestina naar Syrië en nu ben ik hier, in Nederland. Ook als vluchteling. In Syrië voelde ik me nooit een vluchteling. Al mijn herinneringen zijn daar, mijn familie is daar, ik ben daar geboren, mijn hele leven was daar. Ik voel mij een Syriër. Ik heb daar Engels gestudeerd en was docent. Na de oorlog in Syrië kwam mijn man hierheen en later ging ik naar hem toe, met onze twee kinderen. Toen ik hier aankwam moest ik Nederlands leren en ik heb veel activiteiten gedaan, zoals vrijwilligerswerk bij de school van mijn kinderen. Nu doe ik een opleiding als onderwijsassistent. Het is moeilijk, maar ik ben een doorzetter.

Ik ben hier sinds november 2016. Ik vind Nederland een mooi land, maar moeilijk om in te leven. Het is niet makkelijk. In Syrië, maar ook in andere Arabische landen, hebben we ideeën over Europa. “Oh in Europa is alles makkelijk.”, maar toen ik hier kwam was het heel anders. Het leven is echt moeilijk. Ook als vrouw. In Syrië als jij als vrouw niet wil werken dan kan dat omdat jouw man, jouw broer, jouw vader voor jou moeten zorgen en alles voor je moeten betalen. Maar hier niet, hier moet alles zelfstandig. Ook vrouwen moeten tot 67 jaar moet werken. Dat is echt lang. Die verschillen vind ik echt groot en ook moeilijk.

Wat het mij makkelijk maakt, is dat ik hier in Rotterdam ben. En in Rotterdam zijn er verschillende culturen. Ongeveer 178. Als vrouw met een hoofddoek heb ik het makkelijker om hier te leven. Je kan merken dat het buiten Rotterdam moeilijker is. Maar ik voel me niet thuis in Rotterdam. Dat kan niet. Syrië is mijn thuis, maar Rotterdam is mijn tweede thuis.

Vrijheid is maar één woord, maar betekent zoveel verschillende dingen. Vrijheid is ook verbonden aan mijn land. Mijn grote wens is vrijheid voor mijn land. Voor Palestina en Syrië. Voor mij is het echt moeilijk. Ik heb mij mijn hele leven niet vrij gevoeld. Als jij vrijheid hebt om jezelf te zijn, ok. Maar ik heb ook grote dromen en die zijn altijd bij mij. En dat is moeilijker omdat ik buiten Syrië ben. Ik kan het niet met woorden benoemen. Bijvoorbeeld: “Vrijheid voor mij is dat ik ben wie ik wil zijn. Als ik doe wat ik wil.” Dat kan niet. Dat is te kort door de bocht. Vrijheid is meer dan dat.

Mijn kinderen waren 6 & 8 toen we hierheen kwamen. Eerst was het moeilijk voor hen, maar later, met hun nieuwe leven, was het echt goed. Nu vragen ze om terug te gaan naar Syrië, om hun familie te zien. Gelukkig konden we vorige zomervakantie naar Syrië. En nu is het moeilijker voor mijn kinderen. Want nu willen ze terug gaan. Nu weten ze wat ze missen. Ze willen bij hun familie zijn. Ze moeten er veel van huilen. We hebben hier ook vrienden, maar niet echte familie. En het is wel duur om naar Syrië te gaan. Ik kan niet zeker zeggen dat we volgende jaar weer kunnen gaan. Inshallah.

Ik leef hier. Ik doe mijn best om mijn leven te beteren, maar ik durf niet te zeggen dat ik mijn vrijheid heb. Dit is mijn leven. Afgelopen zomer zijn we met mijn gezin naar Syrië geweest. Bijna vijf jaar hadden we onze familie niet gezien. Ik werd vroeg wakker de dag nadat we aangekomen waren. Ik zat in de woonkamer en ik kon alleen maar schreeuwen: “Ik ben hier in Syrië!”. Mijn zus zei nog: “Straks komt de ambulance om je op te halen, niemand is blij om in Syrië te zijn, ze gaan denken dat je gek bent!”. Maar ik was echt blij. Blij om met familie te zijn.