Het verhaal van
Carla Gomes Almeida

“Voor mij betekent vrijheid respect voor elkaar, veiligheid, warmte en geborgenheid.”

Over Carla

‘Ik ben Kaapverdisch, in Nederland geboren. Mijn ouders zijn in de jaren 1970-1980 naar Nederland geëmigreerd vanaf Kaapverdië. Ik voel mij geaard in Nederland, maar voel dat ik mezelf kan zijn op Kaapverdië. Nederland heeft best veel wetten en regels en we worden hier regelmatig geleefd. Wanneer je de juiste middelen hebt, bestaat er op Kaapverdië een manier van leven die vrijer voelt. Het leven beweegt met je mee. Ik ben ook moeder van twee kinderen en ondernemer in de uitvaartbranche. Ik doe veel voor de gemeenschap omtrent rouw en verlies. Het is mijn missie om een locatie te creëren voor de multiculturele samenleving, waar alle ruimte is voor ondersteuning bij rouw en verlies, lezingen en liefdevolle begeleiding rondom de dood. We staan wat mij betreft niet voldoende stil bij wat verlies met je kan doen, en veel ziekteprocessen beginnen dan ook bij onverwerkte rouw. Rouw hoeft niet per se te maken te hebben met overlijden, dit kan in vele vormen bestaan. In de Kaapverdische gemeenschap voel ik dan ook dat wij nog rouwen om het pad dat onze voorouders hebben bewandeld. Ik hoop vurig dat er in Rotterdam een ruimte gaat komen waar ik mijn missie kan uitdragen.’

​

Vrijheid is voor mij…

‘Vrijheid is zoveel meer dan alleen een woord. Je moet het kunnen voelen en het moet toepasbaar zijn op je leven. Wij leven hier in een land waar er op veel vlakken vrijheid is. In andere landen is dit schaarser. Voor mij betekent vrijheid respect voor elkaar, kunnen gaan en staan waar ik wil, veiligheid, warmte en geborgenheid. Vrijheid betekent ook toegang hebben tot de basisbehoeften van een mens.’
 

De vrijheid herdenken…

‘In Nederland is de dag van de vrijheid 5 mei, op Kaapverdië is 5 juli de dag waarop we de onafhankelijkheid van het land vieren. Ik ben dankbaar voor degenen die in Nederland hebben gestreden in de Tweede Wereldoorlog, om het land te brengen waar het nu is. Ook ben ik dankbaar voor de lessen die die periode heeft gebracht. De hongersnood leert ons hoe rijk we nu zijn - iets wat we ons te weinig realiseren. Herdenken doe ik met mijn eigen ritueel. Ik sta op, neem een glas water en steek een kaars aan. Op deze manier neem ik een moment om stil te staan bij degenen die de oorlog niet overleefd hebben. Pas na dit moment met mezelf, stap ik de wereld in om te verbinden met anderen. Op 5 juli voel ik de herdenking dieper dan op 5 mei, omdat Kaapverdië in mijn genen zit.’

(S) ‘Ik vind het vooral belangrijk om op 5 mei de vrijheid te vieren en stil te staan bij het feit dat er in veel landen op dit moment geen vrijheid is.'
 

Ik voel me het meest vrij…

‘Wanneer ik geen verplichtingen heb. Als (alleenstaande) moeder is er nooit een moment dat je geen verplichtingen hebt. Voor mij persoonlijk zal er een periode van meer vrijheid aanbreken als mijn kinderen 21 zijn. Ik kan dan makkelijker gaan en staan waar ik wil, zonder me zorgen te maken over waar zij moeten verblijven. Het meest vrij voel ik me ook op de Kaapverdische eilanden, wanneer ik terugkeer naar de plek van mijn voorouders. Ik voel daar een diepe verbinding met het pad dat zij daar hebben afgelegd. Het moment dat het vliegtuig daar landt, word ik emotioneel. Ik voel me op Kaapverdië gezien, gehoord en gevoeld. Dat mis ik hier soms wel.

Ik heb ooit het pad gelopen dat de slaven daar destijds bewandelden. Er gebeurde zoveel in mij op deze route, ik ben er 1,5 week ziek van geweest. De machteloosheid en het lijden was daar nog zo voelbaar. Ik ben ook naar een concentratiekamp geweest. Wat ik jammer vind, is dat er met het onderhoud van dat soort plekken, soms ook een stukje geschiedenis wordt weggepoetst. Ik begrijp dat er onderhoud nodig is om deze plekken te laten blijven bestaan, maar dat stukje essentie van de geschiedenis wordt daardoor steeds minder voelbaar.’​

​